ప్రవక్త తన ప్రయాణంలోని చీకటి మరియు నిరుత్సాహపరిచే అంశాలను మరియు అతను ఓదార్పు మరియు సహాయాన్ని ఎలా కనుగొన్నాడు. అతని కష్టాల కాలంలో, ప్రభువు అతనికి భయం కలిగించాడు. ఈ బాధ స్వచ్ఛమైన దుఃఖంలా ఉంది, ఎందుకంటే పాపం బాధల కప్పును కలుషితం చేస్తుంది, దానిని చేదుగా అసహ్యంగా మారుస్తుంది. సందేహం మరియు విశ్వాసం మధ్య సంఘర్షణ కొన్నిసార్లు చాలా తీవ్రంగా ఉంటుంది. అయినప్పటికీ, తమ బలాన్ని మరియు నిరీక్షణను ప్రభువు విడిచిపెట్టాడని వారు విశ్వసిస్తే చాలా పెళుసుగా ఉన్న విశ్వాసి కూడా తప్పుగా భావిస్తారు.

ప్రవక్త తన బాధను మరియు అతను ఎదుర్కొన్న పరీక్షలను వ్యక్తం చేసిన తర్వాత, వాటి నుండి తాను ఎలా బయటపడ్డాడో వివరిస్తాడు. పరిస్థితులు ఎంత సవాలుగా ఉన్నా, అవి మరింత అధ్వాన్నంగా ఉండకపోవడానికి దేవుని దయకు ధన్యవాదాలు. మనకు వ్యతిరేకంగా ఏది పని చేస్తుందో అలాగే మనకు అనుకూలంగా పని చేసే వాటిని కూడా మనం గమనించాలి. దేవుని కరుణ అచంచలమైనది, ప్రతి ఉదయం కొత్త సందర్భాలలో స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. భూసంబంధమైన ఆస్తులు నశ్వరమైనవి, కానీ దేవుడు శాశ్వతమైన భాగం. నిరీక్షణను కొనసాగించడం మరియు ప్రభువు మోక్షం కోసం ఓపికగా ఎదురుచూడడం మన కర్తవ్యం మరియు ఓదార్పు మరియు సంతృప్తికి మూలం.

బాధలు, అవి ఎంత కష్టమైనా, గొప్ప ప్రయోజనాన్ని అందిస్తాయి: చాలామంది తమ యవ్వనంలో ఈ భారాన్ని భరించే మంచితనాన్ని కనుగొన్నారు. ఇది చాలా మందిని అణకువగా మరియు గంభీరంగా చేసింది, వారిని గర్వించదగినదిగా మరియు వికృతంగా చేసే ప్రపంచ ఆకర్షణల నుండి వారిని దూరం చేసింది. కష్టాలు సహనాన్ని పెంపొందించినట్లయితే, ఆ సహనం అనుభవాన్ని ఇస్తుంది మరియు ఆ అనుభవం ఎటువంటి అవమానం కలిగించని ఆశను పెంచుతుంది. పాపం యొక్క గంభీరత మరియు మన స్వంత పాపం గురించి ఆలోచించడం, ప్రభువు యొక్క దయ వల్ల మాత్రమే మనం సేవించబడలేదని స్పష్టమవుతుంది. "ప్రభువు నా భాగము" అని మనము అచంచలమైన నిశ్చయతతో ప్రకటించలేక పోయినప్పటికీ, "నేను ఆయనను నా భాగముగా మరియు రక్షణగా కోరుకుంటున్నాను, మరియు ఆయన వాక్యముపై నా నిరీక్షణను ఉంచుచున్నాను" అని మనం చెప్పవచ్చు. బాధలను దైవిక నియామకంగా అంగీకరించడం నేర్చుకుంటే మనం ఆనందాన్ని పొందుతాము.

జీవితం ఉన్నంత కాలం, ఆశ కొనసాగుతుంది. మన పరిస్థితులలోని ప్రతికూల అంశాల గురించి ఆలోచించే బదులు, అవి మెరుగుపడతాయనే నిరీక్షణతో మన ఉత్సాహాన్ని పెంచుకోవాలి. మనం, లోపభూయిష్ట వ్యక్తులుగా, మన పాపాలకు అర్హమైన పర్యవసానాల కంటే చాలా తక్కువ తీవ్రమైన పరిస్థితుల గురించి తరచుగా ఫిర్యాదు చేస్తూ ఉంటాము. దేవుని గురించి ఫిర్యాదు చేయడం కంటే, మన ఫిర్యాదులను ఆయన వద్దకు తీసుకురావాలి.

ప్రతికూల సమయాల్లో, మనం ఇతరుల చర్యలను నిశితంగా పరిశీలించడం మరియు వారిపై నిందలు వేయడం సర్వసాధారణం. అయితే, మన బాధ్యత మన స్వంత ప్రవర్తనను నిశితంగా పరిశీలించడం, మనల్ని మనం తప్పు చేయకుండా దేవుని వైపు మళ్లించుకోవడానికి ప్రయత్నించడం. మన ప్రార్థనలు హృదయపూర్వకంగా ఉండాలి; మన అంతర్గత విశ్వాసాలు మన బాహ్య వ్యక్తీకరణలతో సరిపోలకపోతే, మనం తప్పనిసరిగా దేవుణ్ణి వెక్కిరిస్తున్నాము మరియు మనల్ని మనం మోసం చేసుకుంటాము.

శిథిలాలను చూచినప్పుడు ప్రవక్త యొక్క దుఃఖం తీవ్రమైంది. అయితే, ఈ బాధల మధ్య, ఓదార్పు యొక్క మూలం ఉంది. వారు తమ కన్నీళ్లను కొనసాగించినప్పుడు, వారు తమ ఓపికతో ఎదురుచూస్తూ, ఉపశమనం మరియు సహాయం కోసం ప్రభువుపై మాత్రమే స్థిరంగా ఆధారపడ్డారు.

ప్రవక్త ఓదార్పు మాటలతో ముగించినప్పుడు విశ్వాసం ఈ శ్లోకాలలో విజేతగా ఉద్భవించింది. ప్రార్థన అనేది ఒక పునరుద్ధరించబడిన వ్యక్తి యొక్క జీవశక్తి వంటిది, పిటిషన్ల దయతో ఊపిరి పీల్చుకోవడం మరియు దానిని ప్రశంసలతో ఊపిరి పీల్చుకోవడం; ఇది ఆధ్యాత్మిక జీవితానికి సాక్ష్యంగా పనిచేస్తుంది మరియు నిలబెట్టుకుంటుంది. ప్రవక్త వారి భయాందోళనలను పోగొట్టాడు మరియు వారి హృదయాలకు శాంతిని తెచ్చాడు: "భయపడకు." ఇది దేవుని దయ యొక్క భాష, వారి ఆత్మలలోని అతని ఆత్మ యొక్క సాక్షి ద్వారా ధృవీకరించబడింది. మరియు మన కష్టాలన్నిటినీ పరిగణనలోకి తీసుకున్నప్పుడు, విమోచకుని భరించిన వాటితో పోల్చితే అవి లేతగా ఉంటాయి. అతను తన ప్రజలను ప్రతి కష్టాల నుండి రక్షిస్తాడు మరియు ఎలాంటి హింసల మధ్య తన చర్చిని పునరుజ్జీవింపజేస్తాడు. ఆయన విరోధులు నిత్య నాశనాన్ని ఎదుర్కొంటున్నప్పుడు ఆయన విశ్వాసులకు శాశ్వతమైన మోక్షాన్ని అనుగ్రహిస్తాడు.